تهیه وتنظیم از : (تنها)
یک روز سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد.شخصی نشست
و چند ساعت به جدال پروانه برای خارج شدن از سوراخ
کوچک ایجاد شده در پیله نگاه کرد.
سپس فعالیت پروانه متوقف شد و به نظر رسید تمام
تلاش خود را انجام داده و نمی تواند ادامه دهد.
آن شخص تصمیم گرفت به پروانه کمک کند و با قیچی
پیله را باز کرد. پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما
بدنش ضعیف و بالهایش چروک بود.
آن شخص باز هم به تماشای پروانه ادامه داد چون
انتظار داشت که بالهای پروانه باز ، گسترده و محکم
شوند و از بدن پروانه محا فظت کنند.
هیچ اتفاقی نیفتاد. چیزی که آن شخص با همه
مهربانیش نمی دانست این بود که محدودیت پیله
و تلاش لازم برای خروج از سوراخ آن ،راهی بود که
خدا برای ترشح مایعاتی از بدن پروانه به بالهایش
قرار داده بود تا پروانه بعد از خروج از پیله بتواند
پرواز کند.
گاهی اوقات تلاش تنها چیزی است که در زندگی نیاز
داریم .اگر خدا اجازه می داد که بدون هیچ مشکلی
زندگی کنیم فلج می شدیم. به اندازه کافی قوی
نبودیم. وهر گز نمی توانستیم پرواز کنیم.
من قدرت خواستم و خدا مشکلاتی در سر راهم قرار
داد تا قوی شوم.
من دانائی خواستم و خدا به من مسائلی داد تا حل
کنم .
من سعادت و ترقی خواستم و خدا به من قدرت تفکر
وقوت ماهیچه داد تا کار کنم.
من جرآت خواستم وخدا موانعی سر راهم قرار داد تا
بر آنها غلبه کنم.
من عشق خواستم و خدا افرادی به من نشان داد که
نیازمند کمک بودند.
من محبت خواستم و خدا به من فرصتهائی برای
محبت داد.
من به هر چه که خواستم نرسیدم ... اما به هر چه که
نیاز داشتم دست یافتم.
بدون ترس زندگی کن ،با همه مشکلات مبارزه کن و
بدان که می توانی بر تمام آنها غلبه کنی...
دل نوشته از : تنها
یکی بود یکی نبود،چهار شمع به آرامی می سوختند ودرمحیط آرامی صدای صحبت آنها به گوش می رسید:
شمع اول گفت : من صلح و آرامش هستم، اما هیچ کس نمی تواند شعله مرا روشن نگه دارد.
من باور دارم که به زودی می میرم ، پس شعله صلح و آرامش ضعیف شد تا به کلی خاموش شد.
شمع دوم گفت : من ایمان هستم. برای بیشتر آدم ها دیگر در زندگی ضروری نیستم ،
پس دلیلی وجود ندارد که روشن بمانم. پس با وزش نسیم ملایمی ،ایمان نیز خاموش گشت.
شمع سوم با ناراحتی گفت: من عشق هستم ولی توانائی آن را ندارم که دیگر روشن بمانم،
انسانها من را در حاشیه زندگی خود قرار داده اند و اهمیت مرا درک نمی کنند. آنها حتی فراموش
کرده اند که به نزدیک ترین کسان خود عشق بورزند .طولی نکشید که عشق هم خاموش شد.
نا گهان ... کودکی وارد اتاق شد و سه شمع خاموش را دید، چرا شما خاموش شده اید،
شما قاعدتا باید روشن بمانید سپس شروع به گریه کرد.
آنگاه شمع چهارم گفت: نگران نباش تا زمانی که من وجود دارم ،ما می توانیم شمع ها را دوباره
روشن کنیم. من امید هستم.
با چشمانی که از اشک وشوق می در خشید،کودک شمع امید را بر داشت و بقیه شمع ها را روشن
کرد.
نور امید هرگز از زندگیتان خاموش مباد... و فراموش نکنید که همیشه یکی هست که مواظب ما
باشه و آن خداست... به خدا ایمان داشته باشید وامید... موفق باشید
(دل نوشته از : تنها)
...بی صدا این بار از کنار پله ها عبور کرد...
طبق معمول در فکرآش وسبزی سفره ما بود...
اما غبار سیاهی دور و برش را گرفته...
او زنده نیست ولی باز پرستار حال ماست...
در حیات خانه ما همه جا می چرخد...
هر گوشه ای از اطاق حکایت از داستان اوست...
در مراسم تر حیم خویش نیز بر سر کار خویش بود...
بیچاره مادرم...
همیشه از کنار پله ها می گذشت...
آرام و بی صدا تا بیدار نشویم از خواب خوش...
امروز هم عبور کرد...
باز در باز و بسته شد...
با پشتی خمیده اما استوار این بار هم عبور کرد...
چادری بر سر انداخته بود مادر ، چادر نماز...
برای راز ونیایش با معبود خویش و دعا به جان ما...
آنجا هم فکر ما بود...
بیچاره مادرم...
هر جا که بود نان هم می خرید امروز...
در باز و سفره اش همیشه پهن...
بر سر سفره اش چه کسانی که سیر شدن ...
گذشته ای قابل احترام دارد مادرم...
بیچاره مر یض هم بود که درمانی نداشت...
او ده سال کشید این درد را هر جور که بود...
باز هم پرستار بچه ها و پدر بود...
اما من چه کردم برای او...
روزی آرام، آرام وبی صدا از کنار ما رفت برای همیشه...
تشیع جنازه ای ،مجلس ختمی،تسلیتی،برای او گرفتیم...
به خانه آمدم و اینها برایم مادر نشد...
حال عجیبی داشتم دیدم در کنار باغچه حیاط مان نشسته...
و منتظر تنها پسرش با همان لباس گلدارش...
انگار می خندید ولی دل شکسته بود...
مرا به خاک سپردین وآمدین...
ولی من تنهایت نمی گذارم ای پسر ...
بیچاره مادرم...
روحش شاد، شاد، شاد... صلوات... شعر از استاد شهریار با کمی تغییر دل نوشته از : (تنها)
